Laat ons zielen opgraven

Flaptekst

Paulus, kortweg Pol, onlangs weduwnaar geworden, sluit zich op in zijn huis. Zijn bemoeizieke buren Nick en Jennie willen weten wat er aan de hand is. Gaandeweg komen de verhoudingen tussen deze mensen bloot te liggen en zien we dat het ogenschijnlijk harmonieuze huwelijk van Paulus zijn ziel begroef. In een koortsachtig delirium zoekt Pol bevrijding en ontmoet daarbij de meest buitenissige karakters ...

Fragment

Klossend nam Pol de trap. En dan de gang.De deur zwaaide open. Zonder omwegen banjerde Jennie door naar de keuken. Op de tafel lag een pakje aangebroken Marlboro. Ze bietste een sigaret, betastte haar omvangrijke borstpartij en brede heupen, vond een aansteker en zoog gulzig de vlam erin. Nick, met Pol in zijn kielzog, betrad de kleine ruimte waar Jennie haar vingers over randen haalde. Haar jagende blik nam Pol vol op en trof de rode spetters op zijn voeten.
‘Je bloedt!’ blèrde ze.
Ik nog wel, dacht Pol grimmig. Hij haalde zijn schouders op. ‘Wat is er aan de hand?’
‘We komen eens kijken of je nog leeft. Je komt niet meer buiten. Eet je nog wel?’ Jennies woorden waren gehuld in een wolk.
Pol sloeg met een vlakke hand op zijn buik. ‘Geen probleem.’
‘En wie doet de was?’
‘De wasmachine.’
Ze viel stil en keek naar Nick die voelde dat hij ook een duit in het zakje moest doen. ‘Ja, Pol. Het is toch normaal dat we ons zorgen maken. De luiken blijven dicht, geen teken van leven.’
‘Ik wil gewoon met rust gelaten worden. Met mij is alles goed, oké?’
‘Wat deed je in de kelder? En verbind die vinger, Pol. Ik krijg er de zenuwen van.’ Jennie mikte haar askegel in de spoelbak van het aanrecht.
‘Niks. Wat knutselen. Ik kan nu geen mensen verdragen. Niemand moet me nu jennen met zijn opgedrongen aanwezigheid. Sorry.’
‘Jennen?’ vroeg Nick. ‘Je mag je twee pollen kussen dat er nog mensen zijn die om je geven.’
Pol keek het tweetal aan. Jennen en pollen … hij stootte een lachje uit.
‘Nou,’ merkte Jennie gepikeerd op, ‘je bent blijkbaar al over Silke heen.’ Ze doorvorste Pol die weer serieus werd. Hoe kon hij het vergeten? Slechts één keer had hij zich bandeloos gedragen, zijn handen op haar brede heupen gelegd waarna zij zich schokkerig voegden op discomuziek achter de kermistent. Silke had toen in de achtbaan gezeten en Nick schoot op pijpjes en rozen in de schiettent. Pol had een kluit gras uit de grond getrokken om zich af te vegen en Jennies ogen vermeden. Na anderhalve maand had ze aan de achterdeur staan jengelen, haar stonden waren uitgebleven.